حسین بشیری گیوی؛ جامعه شناس و روزنامه نگار اردبیلی در یادداشتی به تحلیل اتفاقات اخیر پیرامون دکتر محمد علی نجفی پرداخته است که در پرونده ویژه سی روز آنلاین می خوانید:

سی روز آنلاین / حسین بشیری گیوی:

خبر تند و تیز بود محمدعلی نجفی با پنج گلوله همسر دوم خود را کشت. در این خبر دو ارزش خبری منفی مستتر است اولی همسر دوم و دومی کشته شدن همسر می باشد. نویسندگان و تحلیلگران از زوایای مختلف مسئله را بررسی کرده اند. کارگزارانی ها مسئله را امنیتی-سیاسی تحلیل کردند. اصولگراها با توجه به ارزش خبری منفی دوگانه به تحلیل مسئله پرداختند و از نجفی برای اصلاح طلبان مخرج مشترک گرفته و انتقام سیاسی گرفتند. بیشتر تحلیلگران از بعد سیاسی-امنیتی به مسئله پرداختند و از پرستو ها و کبوترها صحبت کردند. 

محمدعلی نجفی از اول انقلاب با سیاسی-امنیتی ها بزرگ شده با آنها زندگی کرده به آداب و سیستم های سیاسی-امنیتی اشراف کامل دارد و به زعم اصولگراها و اصلاح طلب ها نجفی باهوش ، زیرک و دارای رفتار تشکیلاتی است. نجفی به راحتی بیش از 15 میلیون دانش آموز و بیش از یک میلیون معلم را مدیریت کرده و رفتار سازمانی آموزش و پرورش را تغییر داده است. حال چه شده که اسیر یک پرستو گشته است؟ نجفی می تواند هزاران پرستو را به پرواز در بیاورد بدون اینکه پرستوها بدانند از کدامین آشیانه برخواسته و در کدامین آشیانه به زمین نشسته اند.

ماجرای نجفی و استاد نه سیاسی-امنیتی است و نه مربوط به پرستوهای مهاجر است، بلکه یک مسئله کاملا اجتماعی است. سالهاست که جامعه شناسان نظام اجتماعی ایران را تحلیل می کنند و از زیر پوست شهر صحبت می کنند. جامعه شناسان از میزان و شدت خشونت در ایران صحبت می کنند. جامعه شناسان از بی اعتمادی در جامعه صحبت می کنند. مسئله طلاق را تحلیل می کنند. از افزایش میزان طلاق و اختلافات خانوادگی صحبت می کنند. از ازدواج سفید صحبت می کنند. از خشونت علیه زنان صحبت می کنند. از جامعه مردسالار صحبت می کنند. از کم شدن گفتگو بین زن و شوهر که به 13 دقیقه در روز کاهش یافته صحبت می کنند. از خیانت و بی اخلاقی در جامعه صحبت می کنند. از افزایش خشونت در جامعه صحبت می کنند. در مقابل همه این مفاهیم راهکارهای متناسب با جامعه ایران را هم ارائه کرده اند ولی متاسفانه جامعه سیاست زده ایران همه چیز را سیاسی-امنیتی می بیند و دنبال راهکار سیاسی-امنیتی است. اگر به بیش از 15 میلیون پرونده که در قوه قضائیه تشکیل می شود ، نگاه کنید همین مسائل را می بینید. قتل ، خودکشی ، خشونت، خشونت علیه زنان ، تجاوز و.... همه این مسائل اجتماعی است ، نه سیاسی-امنیتی و راهکار این مسائل هم باید اجتماعی باشد نه سیاسی- امنیتی.

در پرده اول نجفی از خانواده خود به خانواده جدید پناه می برد در پرده دوم چون نمی تواند گمشده خود را در خانواده جدید پیدا کند با خشونت کار را تمام می کند و دوباره به دختراش نامه می نویسد و مسئله را توجیه می کند. نجفی نامه را به سیاسی-امنیتی ها یا افکار عمومی نمی نویسد بلکه به دختراش می نویسد نه همسر اول اش.

در هر روی جنایتی هولناک همچون جنایت های بیشمار که بر علیه زنان در جامعه اعمال می شود اتفاق افتاده است ولی در این ماجرا نجفی از چهره های سرشناس و باسابقه ، از مدیران ارشد دولت ها بوده است که  افکار عمومی را جریحه دار کرده و به کنشگری پرداخته اند. از این قتل ها اگر به صفحه حوادث روزنامه ها یا به پرونده های قتل و خودکشی نگاه کنید بسیار است. 

حال که با ماجرای نجفی افکار عمومی جریحه دار شده لازم است مسئولین در نگاه های خود بازنگری کنند و با مشورت جامعه شناسان به مسائل اجتماعی از دید اجتماعی نگاه کنند و حتی قانون را بر این اساس اصلاح کنند. آری ماجرای نجفی واقعیت زیر پوست شهر است. یک بار برای همیشه برای خشونت و خشونت علیه زنان از نگاه جامعه شناسی راهکاری پیدا کنید. 

/در بازنشر این نوشتار از سی روز آنلاین امانتدار منبع انتشارباشیم/