بافت های ناکارآمد میانی شهرها که به عنوان بافت های فرسوده هم شناخته می شوند ، یکی از معضلات و موانع اصلی توسعه پایدار کلان شهرهای کشورمان به حساب می آیند.شهر اردبیل نیز از این قاعده مستثنی نیست و با وجود به کارگیری رویکرد بازآفرینی شهری در چند سال اخیر که هنوز فرآیندی ناقص و در نطفه است نیازمند تکامل آن با نگاه علمی تر و کاراکتر و در نظر داشتن چارچوب های شناختی و کاربری است. نگاه تک سو نگر کالبدی ، موجب تقلیل ارزش های توسعه پذیر درباره این بافت های ارزشمند و غالباً تاریخی و هویت مند  شده است.

بنا بر مطالعات انجام یافته محدوده ها و محلات هدف بازآفرینی شهری  شامل 5 محدوده به شرح زیر در سطح شهرها تعریف شده اند:

• بافت ناکارآمد میانی ( فرسوده )
• سکونتگاه های غیررسمی
• محدوده تاریخی شهرها
• پهنه های شهری دارای پیشینه روستایی
• پهنه های شهری دارای کاربری ناسازگار شهری

 که در این میان ، بافت های فرسوده و ناکارآمد شهری ، مناطقی از شهر است که در سالیان گذشته عناصر متشکله آن اعم از تأسیسات روبنایی و زیربنایی ، ابنیه ، مستحدثات ، خیابان ها و دسترسی ها دچار فرسودگی و ناکارآمدی شده و ساکنان آن از مشکلات متعدد اقتصادی ، اجتماعی ، فرهنگی و کالبدی رنج می برند.

توسعه فضاهای عمومی در بافت های ناکارآمد میانی علاوه بر توجه به جنبه های فضایی و کالبدی می تواند زمینه ساز بازآفرینی اجتماعی ، فرهنگی و حتی اقتصادی این محدوده ها و کاهش ناکارآمدی این نوع از بافت ها گردد. به همین جهت احیای اراضی بلااستفاده و بایر در این راستا با اقدامات لازم از سوی نهادهای ذیربط و افزایش انگیزش برای حضور سرمایه گذاران از طریق ارائه بسته های رقابتی و تشویقی ، میتواند مثمر ثمر باشد.

در راستای تحقق ارتقای کیفیت زندگی به عنوان هدف نهایی بازآفرینی شهری پایدار بر رویکرد یکپارچه کاربرد مفهوم مشارکت در همکاری بخش های خصوصی و دولتی ، توجه به نقش مردم و اجتماعات محلی ، تأکید بر هویت محلی و حس تعلق به مکان به عنوان اصول تعیین کننده بازآفرینی شهری پایدار تأکید می شود.در نتیجه پیشنهاد می شود که در چشم انداز ، اهداف و راهبردهای بازآفرینی شهری پایدار با رویکرد پایداری اجتماعی شهرها به عنوان مکان های رقابتی با حفظ جذابیت ها و تمایزات بومی ، محیط های سرزنده و به لحاظ اجتماعی ، همه شمول و به لحاظ اقتصادی ، شکوفا و به ویژه واجد عرصه های عمومی سرزنده در راستای ایجاد مکان پایدار تلقی گردند.

 با توجه به موارد مذکور می توان پیشنهاد های زیر را در این زمینه ارائه داد:

• به منظور پرهیز از اقدامات اقتدارگرایانه و پراکنده کاری و ناهماهنگی های نهادی در عرصه مداخله در بافت های فرسوده شهری لازم است تا فرایند مداخله سه مرحله اصلی : نیازسنجی ، امکان سنجی ، نهادسازی را پشت سر گذارد.
• درگیری و مشارکت فعال مردم در زمینه شناسایی مکان های سازگار با نوسازی و انتخاب روش های نو در این زمینه.
• ارائه برنامه ریزی های درست و مناسب همانند بسته های تشویقی تراکم و وام جهت بالا بردن مشارکت.
• بررسی سبک زندگی مردم از نظر شناخت شهروندان از منظر فرهنگی و اجتماعی و اجرای برنامه ها و سیاست های متناسب با نیاز ساکنین.