ریشه نابسامانی کشور را در عدم وجود آموزش صحیح و به عبارتی در فقر فرهنگی می داند. اگر آموزش صحیح باشد اختلاس گر ها کم می شوند، درهای زندان خود به خود بسته می شود، قانون شکنی به حداقل خود می رسد، شایسته سالاری جای باند بازی را می گیرد، دولتمردان ملزم به پاسخگویی به مردم می گردند، شهروندان یوغ اطاعت بی چون و چرا از دولت را از گردن خود باز می کنند و...

 سی روز آنلاین/علی درزند:

یک مطالعه سطحی در میان کشورهای توسعه یافته، نشان می‌دهد که راز پیشرفت و تعالی این نوع کشورها، "آموزش " صحیح و کاربردی است. مسئله آموزش یک امر بنیادین و اساسی برای توسعه هر کشوری می باشد و سکوی پرتابی است که آن مملکت را در جرگه کشورهای پیشرفته قرار می‌دهد. آری این مقوله اگر چه دیربازده می باشد ولی در صورت شکوفایی چهره یک کشور را تغییر اساسی می دهد.

در کشور ما متاسفانه مقوله " آموزش " در حاشیه قرار دارد و جایگاه آن مشخص نیست،ما مثل کرم ابریشم آنقدر دور و بر خود مسائل فرعی در سیاست داخلی و خارجی تنیده ایم که مجالی برای تفکر در حوزه آموزش نداریم. ما البته زیاد شعار می دهیم ولی شعور لازم را برای اجرای آن شعارها را نداریم! " می گویند کسی از یکی از سیاستمداران ژاپنی پرسید : آمریکا کشور شما را با بمب اتمی در هم کوبید و تلفات و خسارات فراوانی به شما وارد کرد، حال با این وضعیت شما چرا با آمریکا رابطه برقرار کردید؟ آن دولتمرد کمی مکث کرد و بعد پاسخ داد : گوشی که در اتاق خواب و کنار تخت رئیس جمهور آمریکا قرار دارد؛ گوشی پاناسونیک و متعلق به کشور ماست! ما با سیاست های اصولی خود برتری خود را بر رقیب ثابت می کنیم".

آری ما دغدغه خیلی چیزها را داریم ولی دغدغه آموزش را نداریم. در کاغذ بازی و آمار کذایی درست کردن استاد هستیم، شعارهای رنگارنگ می دهیم، فکر می کنیم که تغییر در "مدیریت جهانی " جزو رسالت ماست، دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی را تا روستا ها گسترش داده ایم و بر این کار خود می بالیم، فوج فوج فارغ‌التحصیل به جامعه تحویل می دهیم، کلاس های مقطع دکترای ما مثل کلاس های مقطع کارشناسی قدیم پر از دانشجو ست، مدارک دانشگاهی از همه نوع و جورواجور در همه خانه‌ها وجود دارد و دیوارها را مزین نموده است و... ولی با این کارها چه دسته گلی بر سر خود زده ایم؟! کدام مشکلات بنیادین را حل کرده ایم؟ روز به روز جامعه ما مفلس تر و بی نظم تر می شود.

با نگاهی به این رویدادها، نگارنده ریشه نابسامانی کشور را در عدم وجود آموزش صحیح و به عبارتی در فقر فرهنگی می داند. اگر آموزش صحیح باشد اختلاس گر ها کم می شوند، درهای زندان خود به خود بسته می شود، قانون شکنی به حداقل خود می رسد، شایسته سالاری جای باند بازی را می گیرد، دولتمردان ملزم به پاسخگویی به مردم می گردند، شهروندان یوغ اطاعت بی چون و چرا از دولت را از گردن خود باز می کنند و...

با این تفاسیر اگر ما خواهان به روزی و پیشرفت خود هستیم چاره کار در آموزش درست و اصولی است. طلایه دار این حرکت نیز "سیستم سیاسی" است که با اولویت دادن بدان، موتور محرکه این حرکت باشد و اگر اولویت نظام مقوله "آموزش و پرورش " نباشد ، حرف زدن از پیشرفت و توسعه کاری بیهوده و عبث خواهد بود!