۲۴ ساعت تدریس در هفته توی کلاسی با زنگی های مست! واقعا کار شاقی است و معلم را فرسوده می سازد، دیگر نمی خواهد باری روی این بار گذاشته شود. به جای این که از معلم استفاده ابزاری کنید، بهتر است که به فکر تامین منابع برای سیاست های خود باشید. 

علی درزند

" آموزش و پرورش " در هر کشوری محور توسعه می باشد و معمولا آن کشوری گوی سبقت را از دیگران می رباید که آموزش و پرورش آن در راس امور باشد.‌‌مع الاسف در کشور ما این طور نیست! دستگاه تعلیم و تربیت ما مانند یک غولی است که دست و پای آن را بسته باشند. ما " شاه کلید " توسعه و پیشرفت را گم کرده و  نکات اصلی را فراموش کرده و به حواشی و فرعیات چسبیده ایم. 
اخیرا زمزمه "معلم تمام وقت "از این دستگاه به گوش می‌رسد! به جای آن که کیفیت آموزش مد نظر باشد، و به سکاندار آن یعنی معلم بها بدهند حالا در بوق و کرنا می دمند که می خواهیم ایده "معلم تمام وقت "را پیاده نماییم. "هر دم از این باغ بری می رسد "! نمی دانم که این فکر از آن کیست؟ ولی حتی مبتدی ترین افراد این را تشخیص می دهد که مقوله تدریس با کار اداری فرق دارد. معلم در کلاس با چالش های متعددی از جمله : مشکلات اقتصادی، تراکم زیاد دانش آموزان، بی انگیزگی و شلوغی شاگردان و... سر و کار دارد و همواره دچار فشار روحی و روانی است، حالا با این کار می خواهند که مشکلات او را مضاعف سازند،حالا اگر مزد دندان گیری می دادند شاید می شد یک کاری کرد  ولی زهی خیال باطل! مثل اینکه از معلم جماعت، افراد مظلوم را پیدا نکرده اند که به ساز آنها برقصد! فرهنگی باید جور عدم استخدام در آموزش و پرورش را به خاطر کمبود بودجه بکشد! ۲۲ ساعت تدریس در هفته به ۲۴ ساعت تبدیل شد، حالا می خواهند آن را تبدیل به ۳۰ ساعت نمایند. 
مسئولان ما باید بدانند که ۲۴ ساعت تدریس در هفته توی کلاسی با زنگی های مست! واقعا کار شاقی است و معلم را فرسوده می سازد، دیگر نمی خواهد باری روی این بار گذاشته شود. به جای این که از معلم استفاده ابزاری کنید، بهتر است که به فکر تامین منابع برای سیاست های خود باشید. 

/در بازنشر این نوشتار از سی روز آنلاین امانتدار منبع انتشارباشیم/