واقعیت این است که «روحانی تنهاست». گلایه پر سر و صدای جهانگیری از «مدیران بی‌انگیزه‌ای که آویزان کشور شده‌اند» را با حجم اندک و غیرِقابلِ قبولِ دفاع مدیران دولتی از روحانی در چند روز گذشته را اگر کنار هم قرار دهیم، شک نکنید که با نوعی از «ملاحظه‌کاری‌شدید» مواجه می‌شویم

سی روز آنلاین / مهدی جهاندیده: 

«دلواپسانِ بازنده» باز آمده‌اند. آنها رنجور از ناکامی‌های پیشین و حرمان ازروفوزه‌گی‌‌‌های مکرر؛ اینبار در «آرایشی جدید»، دستِ راست را در آستینِ چپ کرده و تخریب را «نه از بالا»، بلکه در پایین‌ترین سطوح و از کف آغاز کرده‌اند. آنها هر که باشند و در هرپوششی که ظاهر شوند، باز همان دلواپسان دیروزاند؛ همان‌هایی که روزی «دبه آب به دست» به خیابان آمدند، جلوی وزارت ورزش و جوانان یقه‌شان را چاک دادند و در راهپیمایی روز قدس، در حرکتی بظاهر خودجوش، آرزوی سرنوشتی چون ابولحسن بنی‌صدر را برای حسن روحانی کردند.

آنها «مهمان‌های ناخوانده» همه ضیافت‌های دولت روحانی هستند که صرفا برهم زدن مراسمات را خوب بلدند. از زبانی که به ظاهر «مردمی» نشان می‌دهد به همه و هر آنچه که به تدبیر وامید مربوط می‌شود، اعتراض می‌کنند و مدعی‌اند از حقوقی که دولت قصد تضعیع آن را دارد؛ دفاع می‌کنند. این ویژگی ممتاز آنهاست که خود را لابلای ارزش‌ها استتار کنند، و در پوششی از ارزش‌ها به تسویه حساب‌های جناحی خود بپردازند.

دلواپسان همین چند روز پیش و به بهانه بودجه سال 97؛ با ظرافت خاصی هنرمندانه، افکار عمومی را به تسخیر درآورند و چند مورد از نقاط ضعف و کم‌رنگ در بودجه را با آب و تاب فراوان و با تکنیک‌های رسانه‌‌ای، چنان در بوق و کرنا کردند که همه نقاط قوت بودجه زیر سوال رفت و کسی به سراغ قابلیت‌های بودجه نرود. انگار «شفافیت، اشتغال و رفع مطلق فقر» به تعبیر روحانی  بودجه را متفاوت از نمونه‌های دیگر کرده است، زیر سایه افزایش غیرمتعارف تعرفه خروج از کشور و چند مورد دیگر به محاق برود. کسی منکر ایرادات در بودجه 97 نیست، اما چرا همیشه دلواپسان در وارونه نمایی‌ها یک و گاهی چند گام جلوتر بوده‌اند؟

دولت روحانی در پنج سال گذشته در حوزه اطلاع‌رسانی، اغلب از اصولگرایان عقب بوده است. یعنی آنها اغلب حمله کرده‌اند و اعتدالیون صرفا در مقام مدافع ظاهر شده‌اند. شاید در همین شیوه است که تک حمله‌های «مدافعِ پیش تاخته‌ای» بنام اسحاق جهانگیری همه را هیجان‌زده می‌کند؛ ولی اصل ماجرا این است که دولت در حوزه اطلاع‌رسانی یا «نمی‌تواند» یا دست‌هایی هستند که «نمی‌خواهند» روحانی آنگونه که هست در جامعه عرضه برنامه کند. بین خواستن و نتوانستن فاصله‌ها از عرش تا فرش است؛ اما آنچه که ما می‌بینیم پای لنگی است که در اطلاع‌رسانی با یک تاخر ناخواسته بدجوری عقب می‌ماند.

 حتی با وجود نابغه تمام‌عیار روزنامه‌نگاری ایران، به عنوان مشاور رسانه‌ای رئیس‌جمهور پیش‌بینی بر این بود که حداقل در مورد همین لایحه بودجه، با توجه به اینکه نقاط ضعف احتمالی آن برای دولتمردان و سیاستگذاران کلان آن مشهود بود، مثل همیشه مدافع نباشیم. اما هنوز روحانی پایش را از بهارستان بیرون نگذاشته بود که آتشِ سنگینِ حملات رقبا، شروع به باریدن گرفت. آنها پیشتر فکر آن روز را کرده بودند و فتیله منتظر یک جرقه بود. «آتشِ نرم» حملات چنان بود که گویی بختکی سنگین روی اعتدالیون افتاده باشد و همه غافلگیر این حملات سنگین شده‌اند. باید پذیرفت که در این میدان، عرصه را اصولگرایان بردند. آنها با تغییر در شیوه تخریب‌هایشان، اینبار خیلی نرم عمل کردند. ضربات اول را آنها وارد کردند و اگر «سربازانِ جمعه» باز پای کار نمی‌آمدند، «مجاهدانِ شنبه» با دستورهای عجیب و غریب‌شان در عقب‌نشینی‌ها بهای هزیمتی تلخ را به پیکر اعتدالیون وارد می‌کردند.

واقعیت این است که «روحانی تنهاست». گلایه پر سر و صدای جهانگیری از «مدیران بی‌انگیزه‌ای که آویزان کشور شده‌اند» را با حجم اندک و غیرِقابلِ قبولِ دفاع مدیران دولتی از روحانی در چند روز گذشته را اگر کنار هم قرار دهیم، شک نکنید که با نوعی از «ملاحظه‌کاری‌شدید» مواجه می‌شویم. ملاحظه‌کارهایی برآمده از «انبوهِ مجاهدانِ شنبه» که شاید ماهیت‌شان پیشتر برای حسن روحانی مشهود شده است؛ اما با این حال، به طرزِ عجیبی در سطوح میانی مدیریت‌های کلان و سطوح ارشد مدیریت‌های استانی، به حیاتِ خود ادامه می‌دهند.

دولت روحانی نه به پشتوانه این طیف از ملاحظه کارن، بلکه به پشتوانه یک «ملتِ دانا» پابرجاست. همان‌هایی که قدر او را خیلی خوب می‌دانند. مردم در چشم انتظار یک سرخوشی‌اند و هر چند هنوز خیلی چیزها باب ذائقه‌مان نشده، اما فضای پیش رو فضای امید است و هیچ نمی‌خواهند که به عقب بازگردند.

انتهای پیام/ سی روز آنلاین