ه صرف اینکه تعداد لژیونرهای ما زیاد است و بازیکنان آماده‌ای مثل آزمون و طارمی را داریم، نباید به این باور برسیم که این تیم بهترین تیم تاریخ ایران در ادوار جام جهانی است. اتفاقا از نظر بازیکن آماده و سطح بالا شاید یکی از ضعیف‌ترین تیم‌ها را داریم و نباید سطح توقعات‌مان را از تیم ملی بیش از اندازه بالا ببریم.

حتی قبل از قرعه‌کشی جام‌جهانی، نگاه غالب درباره تیم ملی ایران این بود که این بهترین و پرمهره‌ترین تیم ایران در ادوار جام‌جهانی است. دلیلش هم حضور پرتعداد لژیونرها در ترکیب تیم دراگان اسکوچیچ است. مقایسه نفرات تیم ملی فعلی با بازیکنان تیم‌های قبلی ایران در جام‌های جهانی می‌تواند به ما نشان بدهد که آیا این فرضیه درست است یا کلا در یک توهم بزرگ به سر می‌بریم! در شماره فردا هم درباره یک توهم بزرگ دیگر درباره تیم ملی و حریفانش در جام‌جهانی خواهیم نوشت.

دروازه‌بان: اگر اتفاقاتی مثل مصدومیت و محرومیت و افت فاحش رخ ندهد، دروازه‌بان اول تیم ملی در جام جهانی از بین علیرضا بیرانوند و امیر عابدزاده انتخاب خواهد شد. اولی یک سال بد را در تیم باشگاهی‌اش پشت سر گذاشت و به لطف اشتباه بزرگ دومی در مقابل کره‌جنوبی، بعد از چند بازی به ترکیب اصلی تیم ملی برگشت. دومی هم بعد از یک سال فوق‌العاده، به خاطر تعریف و تمجیدهای بیش از حد جوگیر شد و با چند اشتباه بزرگ، موقعیتش را هم در تیم ملی و هم در پونفرادینای اسپانیا به خطر انداخت.

بیرانوند در سال ۲۰۱۸ دروازه‌بان آماده‌تر و باانگیزه‌تری بود. در جام‌جهانی ۲۰۱۴ هم علیرضا حقیقی اگرچه انتخاب فوق‌العاده‌ای نبود اما مقابل نیجریه و آرژانتین عالی کار کرد. قبل از او میرزاپور در جام جهانی ۲۰۰۶ نمایش متوسطی داشت اما در جام‌جهانی ۱۹۹۸ نکیسا و عابدزاده کم‌نظیر کار کردند. به نظر می‌رسد فقط بازگشت بیرانوند به اوج می‌تواند باعث شود ایران در قطر یکی از بهترین دروازه‌بانان تاریخ خود را در ترکیب داشته باشد.

مدافعان: شجاع خلیل‌زاده و محمدحسین کنعانی‌زادگان احتمالا زوج دفاعی تیم ملی در جام‌جهانی خواهند بود. هر دو از نظر فنی در سطح بالایی هستند. کنعانی‌زادگان در همین بازی با لبنان دو پاس گل عالی به آزمون و جهانبخش داد اما چه کسی می‌تواند مدعی شود که این دو نفر از زوج دفاعی تیم ملی در جام‌های جهانی قبلی بهتر هستند؟ در ۲۰۱۸ روسیه پورعلی‌گنجی و مجید حسینی عالی کار کردند. در ۲۰۱۴ هم منتظری، صادقی و سیدجلال نمایش‌های خوبی داشتند و گل‌محمدی و رحمان رضایی هم در ۲۰۰۶ مدافعان میانی تیم ملی بودند.
پیروانی، پاشازاده و نادر محمدخانی را هم در ۱۹۹۸ فرانسه از یاد نبریم!

درباره مدافعان کناری هم همین شرایط صدق می‌کند. در ۲۰۱۸ رضائیان و حاج‌صفی و در ۲۰۱۴ پولادی و منتظری مدافعان کناری تیم ملی بودند. در ۱۹۹۸ هم میناوند و زرینچه مدافعان تیم ملی در دو جناح بودند. حالا مقایسه کنید این ستاره‌ها را با کیفیت فنی مدافعانی که این روزها در ترکیب تیم ملی تست می‌شوند. جناح راست تیم ملی متعلق به محرمی یا حردانی خواهد بود و تکلیف جناح چپ هم اصلا مشخص نیست و اسکوچیچ شاید مجبور شود وحید امیری را در این پست بازی بدهد.

هافبک‌ها: در خط هافبک احتمالا با ترکیب عزت‌الهی، نورالهی، جهانبخش و قلی‌زاده به میدان خواهیم رفت اما این ترکیب را با ترکیب خط هافبک تیم ملی در جام جهانی ۲۰۱۴ مقایسه کنید. آندرانیک تیموریان، جواد نکونام، مسعود شجاعی و اشکان دژاگه! تیم ۲۰۰۶ هم تیموریان، نکونام، علی کریمی و مهدوی‌کیا را در خط هافبک داشت و بازیکنی مثل فریدون زندی در این تیم نیمکت‌نشین بود! خط هافبک تیم ۱۹۹۸ هم از باقری، استیلی و مهدوی‌کیا تشکیل شده بود که منصوریان را هم روی نیمکت داشت.

اگر منصفانه مقایسه کنیم، باید بپذیریم که تیم فعلی در پست هافبک یکی از معمولی‌ترین تیم‌های تاریخ ایران است. حتی جهانبخش هم نتوانسته نسبت به ۴ سال پیش پیشرفت فوق‌العاده‌ای داشته باشد و بعد از حضور در لیگ برتر به لیگ هلند برگشت. قلی‌زاده هم همچنان در بلژیک درجا می‌زند! سامان قدوس هم هنوز اعتماد تیم ملی و افکار عمومی را جلب نکرده است.

خط حمله: احتمالا اینجا تنها جایی است که می‌توانیم وضعیتش را با ادوار قبلی مقایسه کنیم و خوشبین باشیم. ترکیب خط حمله تیم ملی در جام جهانی را سردار آزمون و مهدی طارمی تشکیل می‌دهند که هر دو از نظر فنی فوق‌العاده هستند و اگر آماده باشند می‌توانند در قطر خاطره‌سازی کنند. این دو یکی از بهترین خطوط حمله تاریخ تیم ملی را ثبت کرده‌اند اما فراموش نکنیم که در جام‌جهانی ۱۹۹۸ هم علی دایی و خداداد عزیزی زوج خط حمله تیم ملی بودند که هر دو سابقه انتخاب به عنوان بهترین بازیکن آسیا را دارند.

سرمربی: کارلوس کی‌روش، برانکو ایوانکوویچ، جلال طالبی که البته تیم ساخته و پرداخته میروسلاو ایویچ را تحویل گرفت و حشمت مهاجرانی، سرمربیان ایران در ادوار مختلف جام جهانی بودند و این بار ظاهرا قرار است با دراگان اسکوچیچ راهی جام جهانی قطر شویم. احتمالا بزرگ‌ترین حامیان اسکوچیچ هم قبول دارند که او از نظر فنی و دانش و تجربه مربیگری، قابل مقایسه با هیچ کدام از این نفرات نیست و تیم ۲۰۲۲ ایران روی نیمکت هم برتری خاصی نسبت به ادوار قبل ندارد.

خوش‌بینی خطرناک!
به صرف اینکه تعداد لژیونرهای ما زیاد است و بازیکنان آماده‌ای مثل آزمون و طارمی را داریم، نباید به این باور برسیم که این تیم بهترین تیم تاریخ ایران در ادوار جام جهانی است. اتفاقا از نظر بازیکن آماده و سطح بالا شاید یکی از ضعیف‌ترین تیم‌ها را داریم و نباید سطح توقعات‌مان را از تیم ملی بیش از اندازه بالا ببریم.