اگر حبیبی عاشق سرعین و سرعینی‌ها محب او نبودند، در بر همان پاشنه سابق می‌چرخید و سرعین به شکل تک بعدی و صرفا کالبدی سر و سامان می‌گرفت. اما او پایه‌گذار رویکردی در سرعین شد که در شکلی تکامل یافته به شهروند، هویت خواهد بخشید. مهندسی تحول‌گرا که فاز جدید توسعه شهری سرعین را بی‌عیب‌ونقص پیش می‌برد.

سی‌روز آنلاین:

مگر می‌شود سرعین را دوست نداشت؟! مگر می‌شود عاشق سرعین و مردمانش نبود؟! این را نائب حبیبی شهردار سرعین می‌گوید. او دو سال پیش که راهی ساختمان شهرداری سرعین شد از لزوم تحول‌گرایی در سرعین سخن گفت. امروز می‌شود نمودهایی از آن را به عینه لمس کرد. مثل کارهایی که در پارک آناهیتا صورت گرفته است. همانجا که مجاورین و همسایه‌های معبد باستانی اصلا فکرش را هم نمی‌توانستند بکنند که پنجره‌هایشان را به جای مردابی پر از زباله، به منظره زیبای دریاچه‌های دوقلوی این پارک بگشایند.

در دیگر سوی سرعین، فاز اول مسیر سلامت به سمت سه‌راهی روستای کنزق آماده افتتاح است. مسیر سلامت به شکلی طراحی شده که می‌تواند در ساعات پرترافیک، بخش قابل ملاحظه‌ای از حجم آن را به سمت کنزق و کمربندی هدایت کند. کمربندی سرعین در حال اتمام است و این هم یکی از ماموریت‌های غیرممکنی بود که کمتر کسی نگاهی خوشبینانه به اتمام آن داشت. اما تحول عمرانی تنها دستاورد حبیبی برای سرعین نیست. حبیبی معتقد است که هنوز کالبد شهری نقصان‌هایی اساسی دارد.

از دهه هفتاد و از روزگاری که هوشنگ عباسقلی‌زاده شهردار سرعین بود تا به امروز، شهر در بعد کالبدی تحول‌های چشمگیری داشته که البته بیشتر در مسیر تامین ذائقه گردشگران شکل و شمایل گرفته است. شهروندِ سرعینی زیر سایه توسعه کالبدی شهر گم شده بود و در ژانرهایی تکراری از غفلت‌هایی مشابه؛ همواره توریست بر شهروند در اولویت بوده است. رویکرد حبیبی در سرعین روایت متفاوتی دارد. پلنِ توسعه حبیبی ایجاد توازنی در توسعه میان شهروند و توریست را تبیین می‌کند. همان که به ایجاد توسعه اجتماعی و فرهنگی در عرض توسعه عمرانی منجر می‌شود و هویت شهر در هیاهوی کالبد زمخت ساختمان‌های بلندمرتبه به یغما نمی‌رود.

تا سالهای پایانی دهه ۶۰، سرعین هنوز با ساختمانهای بلندمرتبه و بافت شهری عجین نشده بود. همان سالها بود که اولین ساختمان بلند مرتبه در سرعین ساخته شد. ساختمانی سه طبقه که شادروان حاج لطیف نباتی مقدم برای قرض‌الحسنه مهدیه ساخت. طبقات اول و دوم مختص امورات صندوق قرض‌الحسنه و طبقه سوم هم مهمانسرای مهدیه بود که در اغلب اوقات سال خالی از میهمان بود. ساختمانی که این روزها زیر سایه برج‌ها و هتل‌های سرعین مانده و دیگر نمادی از اولین ساختمان بلندمرتبه در قلب توریستی آذربایجان به‌شمار نمی‌آید. ذائقه مردم و سبک زندگی سرعینی از صفر تا صد، بازطراحی اساسی به خود گرفته و در چنین فضایی نگاه شهروند سرعینی به شهرداری صرفا به یک نهاد خدماتی خلاصه نمی‌شود.

حبیبی توانسته ادبیات مدیریت شهری در سرعین را در مسیر «شهروند محور» شکل دهد. در چنین رویکردی، توریسم، عمران و شهروند هیچکدم بر هم ارجحیت طولی ندارد و در عرض هم پلن توسعه اجتماعی و عمرانی سرعین را عینیت می‌بخشد. توسعه فرهنگی، مبنای توسعه شهری محسوب می‌شود و کیفیت خدمات به شهروند سرعینی در سطح ارتقایافته و پراهمیتی قرار می‌گیرد. اینکه حبیبی در کمتر از دو سال بتواند چنین گفتمانی را در شهری چون سرعین از مرحله نظر به مرحله‌ای از اجرا برساند که باب ذائقه شهروندان هم واقع شود، کم دستاوردی نیست.

شاید اگر حبیبی عاشق سرعین و سرعینی‌ها محب او نبودند، در بر همان پاشنه سابق می‌چرخید و سرعین به شکل تک بعدی و صرفا کالبدی سر و سامان می‌گرفت. اما او پایه‌گذار رویکردی در سرعین شد که در شکلی تکامل یافته به شهروند، هویت خواهد بخشید. مهندسی تحول‌گرا که فاز جدید توسعه شهری سرعین را بی‌عیب‌ونقص پیش می‌برد.

 

/در بازنشر این نوشتار از سی روز آنلاین امانتدار منبع انتشارباشیم/