فیلم از معدود فیلم‌های مستند و تحقیقی است که پتانسیل بالایی برای جذب مخاطب دارد و برای چندمین بار هم می‌تواند تماشاگر را پای پرده بنشاند و میخکوب کند و ندیدن اش  گنجی عظیم را از کف مخاطب می رباید. هرچند بخش اعظمی از این جذابیت برمی‌گردد به خاطرات جمعی مردمان آن دوران که اشاره به هر گوشه ای از آن می تواند نوستالژیای تمام نشدنی افراد زیادی باشد.

سی روز آنلاین/حمید رستمی:
 بزم رزم داستان مصور #موسیقی_ایران در ده سال اول انقلاب اسلامی است. موسیقی یی که خلاصه شده بود در سرود های حماسی و انقلابی برای تهییج جنگاوران جبهه و ترمیم روحیه و تزریق شور سلحشوری به پشت جبهه و گاهی هم اگر ناپرهیزی می شد ناخنکی به آواز های اساطیری اساتیدی چون  محمدرضا شجریان و  شهرام ناظری می زد تا شمع جمع دلسوختگان باشد و اندک اندک جمع مستان را جمع سازد. موسیقی یی که هنوز تکلیفش مشخص نشده بود و حرمتش برجا بود و هنری برای لهو و لعب تلقی می‌شد هر چند که در همان حال مرغ عروسی و عزای تمام مراسم رسمی و غیررسمی باشد و همه انتظار داشته باشند که آبروداری کند.
 بزم رزم یک آلبوم متحرک با زمانی بیش از ۲ ساعت است مملو از خاطرات صوتی آن زمانه که با تصاویری به شدت درجه یک و آرشیوی آراسته شده و افراد را بی مقدمه پرتاب می‌کند به آن سال ها و صرف دیدن مثلا  مهرداد کاظمی خواننده مشهور آن زمان در قاب تصویر به خودی خود جذابیت زیادی دارد و البته برای جوانان هم که آن برهه را تجربه نکرده اند می تواند شناختی کامل از خطوط قرمز و طرز تفکر آدمهای فرهنگی سیاسی آن زمان بدهد. 
نکته جالب فیلم هم سن و سال کارگردانان سید وحید حسینی است که به اقتضای سن اش نمی تواند تصویری روشن از آن بازه زمانی در ذهن داشته باشد ولی سماجت و علاقه اش به سوژه چنان بوده که توانسته با پشتکار و تلاش مضاعف تصویری قابل قبول از اتفاقات و آدم های آن سالها بدهد و چگونگی دستیابی اش به آن تصاویر در جای خود قابل ستایش است. تصاویری که تقریبا تمام شان اورجینال بوده و برای نخستین بار پیش چشم مخاطب قرار می‌گیرد و روایتی تقریباً کامل از تحولات و وضعیت موسیقی معاصر به دست می دهد.
 فیلم از معدود فیلم‌های مستند و تحقیقی است که پتانسیل بالایی برای جذب مخاطب دارد و برای چندمین بار هم می‌تواند تماشاگر را پای پرده بنشاند و میخکوب کند و ندیدن اش  گنجی عظیم را از کف مخاطب می رباید. هرچند بخش اعظمی از این جذابیت برمی‌گردد به خاطرات جمعی مردمان آن دوران که اشاره به هر گوشه ای از آن می تواند نوستالژیای تمام نشدنی افراد زیادی باشد. زمانه یی که با محدودیت شدید رسانه ای و وجود رسانه‌های دیداری و شنیداری انگشت‌شمار اطلاعات واحدی به سیل مخاطبان تزریق می‌شد و احساسات مشابهی را برمی انگیزاند که هرچند در دوران خود سخت و غیرقابل تحمل می نمود‌ اما گذشت سالیان ، طعم شیرینی به آن پاشیده و یادآوری اش آن تلخی قبلی را نداشته و می‌تواند باعث شود که اشک شوق در چشم ها حلقه زند و لبخندی تلخ بر لب ها کاشته شده و از تغییر سریع و برق آسای سبک زندگی و علائق و دیدگاه‌های آدم ها انگشت حیرت بر دندان عقل گزیده شود.
 

/در بازنشر این نوشتار از سی روز آنلاین امانتدار منبع انتشارباشیم/