گویی سیاستمدارن دولت از حاشیه‌های مهلک اینگونه اظهارنظرهای جنجالی درس نمی‌گیرند و شاید فردا این قصه در شکلی دیگرگونه برای سیاستمداری دیگر تکرار شود. بازتاب منفی و موج هجمه‌ها علیه اینگونه سخنان به نحوی است که احتمالا پاک شدن یا اصلاح آن از افکار عمومی، عملا غیرممکن باشد. 

سی روز آنلاین/ مهدی جهاندیده

دومینوی گل به خودی‌های سیاستمداران ایرانی، نقطه‌ای برای پایان ندارد. اخیرا رضا اردکانیان در سخنانی عجیب، موجی از انتقاد را علیه خود رقم زده است. اتفاقی که وزیر نیرو را به واسطه بیان جمله«چرا چین اینگونه تحریم نمی‌شود؟ چون با یک وعده غذا هم رفع گرسنگی می‌کنند»، در مرکز کانون حاشیه قرار داده است.

البته سخنان اردکانی، اولین و آخرین ورژن از اینگونه اظهارنظرهای جنجال‌ساز نیست و نخواهد بود! سال گذشته پس لرزه‌های مزاحِ «سبوس» محمود حجتی با کشاورز گیلانی موافقان و مخالفان رفتار وزير را به صف کرد. (یادداشت من در این باره را، در این لینک بخوانید:  https://t.me/Mehdi_jahandideh/37) 

اما پیش‌تر از حجتی، شوخی «خودت بمال» حسن قاضی‌زاده هاشمی با پیرمردی دردمند، وزیر بهداشت را به زیر تیغ حاشیه برد. فشارها بر او چنان بالا گرفت که وزیر بهداشت را در موضعی کاملا تضعیف شده قرار دهد. البته به فاصله چند روز علی‌اکبر ولایتی با اظهارنظر «نان خشک و لنگ» همه را غافلگیر کرد و بیشتر از قاضی‌زاده در کانون حاشیه قرار گرفت.

 اظهار نظر دیپلمات کهنه‌کار چنان عجیب و عریان بود که جایی برای توضیح و توجیه نداشت. ولایتی به شدت زیر تیغ منقتدان رفت و در رسانه‌ها بخش‌هایی از زندگی او منتشر شد که پارادوکس معناداری از دیالوگ ویترینی«نان خشک و لنگ» را بیان می‌کرد. هشتک «فرزندت کجاست» داغ شد و گفته شد ولایتی«ابوالمشاغل» است و ۳۷ پست مدیریتی و مشورتی دارد، بیماران خود را با ویزیت ۷۰ هزار تومانی ویزیت می کند، باغی در سعادت آباد دارد و مواردی از این دست که صرفا به بهانه یک اظهارنظر نا به‌جا برای مردم افشا شد.

سخنان اردکانی و ولایتی به لحاظ محتوا کم‌شباهت به هم نیست. اینکه شخصی چون ولایتی در حوزه داخلی  چنین اظهار نظر عجیبی داشته باشد، امری غیرمنتظره و خارج از قاعده نیست؛ اما حداقل از اردکانی چنین انتظاری نمی‌رفت که به یکباره همه را غافلگیر کند. ادبیاتی از این دست، دولت تضعیف شده حسن روحانی را در موضعی ضعیف‌تر از پیش قرار می‌دهد و بهانه را برای هجمه‌هایی سنگین مهیاتر می‌کند.

گویی سیاستمدارن دولت از حاشیه‌های مهلک اینگونه اظهارنظرهای جنجالی درس نمی‌گیرند و شاید فردا این قصه در شکلی دیگرگونه برای سیاستمداری دیگر تکرار شود. بازتاب منفی و موج هجمه‌ها علیه اینگونه سخنان به نحوی است که احتمالا پاک شدن یا اصلاح آن از افکار عمومی، عملا غیرممکن باشد. در چنین مواردی روحیه محافظه‌کارانه طیفی از وزاری کم‌حرف، حداقل آنها را از حاشیه‌هایی بی‌مورد مصون می‌دارد؛ تا همه چیز بی خود و بی جهت زیر سوال نرود. اما آیا کم‌حرفی و سکوت چاره کار است یا پخته و سنجیده سخن گفتن؟

 

/در بازنشر این نوشتار از سی روز آنلاین امانتدار منبع انتشارباشیم/